Η δραστηριότητά μας / Εξορμήσεις

Το Διαπολιτισμικό Ινστιτούτο Αλληλεγγύης ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ σε συνεργασία με το διαδικτυακό περιοδικό www.offroader.gr πραγματοποίησε μια ακόμα περιηγητική εκδρομή για τα μέλη και τους φίλους τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε. Η απόφαση να επιλέξουμε για τόπο εξόρμησης τις εκβολές ποταμών και μάλιστα το καλοκαίρι εν ήταν εύκολη. Τα στάσιμα νερά, η ζέστη, η υγρασία, οι βαριές μυρουδιές και κυρίως τα έντομα, με πρώτα και καλύτερα τα κουνούπια, είναι παράγοντες ιδιαίτερα αποτρεπτικοί. Εμείς σκεφτήκαμε απλοϊκά. «Πάμε κι αν δεν μας αρέσει φεύγουμε».

Οι εικόνες από τον δορυφόρο στο google earth ήταν τόσο συναρπαστικές που πραγματικά μας προκαλούσαν. Άλλωστε τα κουνούπια είναι ιδιαίτερα δραστήρια λίγες ώρες και μάλιστα συγκεκριμένες. Με το πρώτο σκοτάδι -μετά τη δύση και το πρώτο φως -πριν την ανατολή.

Η νότια Αιτωλοακαρνανία είναι ένας εξαιρετικά ιδιαίτερος τόπος. Την χαρακτηρίζει η γνωστή σε όλους λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, η λιγότερο γνωστή λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού κι οι εκβολές δυο μεγάλων ποταμών. Του Εύηνου και του Αχελώου ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος κι ο εντυπωσιακότερος από τους δυο κι ο βασικός "υπεύθυνος" για τις εξαιρετικά εκτεταμένες κι εντυπωσιακές προσχώσεις.

Μιας και βρεθήκαμε εδώ είπαμε να κάνουμε πρώτα μια επίσκεψη στη Βαράσοβα (κοντά στον Εύηνο) η οποία φημίζεται για τις πανύψηλες ορθοπλαγιές της και αποτελεί προορισμό για κάθε αναρριχητή που σέβεται τον εαυτό του. Τα βράχια, επιβλητικά και λεία, ξεκινούν έξω από τα μικρά ξενοδοχεία δίπλα στη θάλασσα κι ορθώνονται γυμνά από κάθε είδους βλάστηση. Κρυμμένο καλά μέσα στις πτυχώσεις του βράχου κι επισκέψιμο μόνο από έμπειρους αναρριχητές ή δια θαλάσσης βρίσκεται και το ερειπωμένο εκκλησάκι του Αη Νικόλα.

Στη συνέχεια -και για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα- επισκεφτήκαμε τη μικρή γραφική παραλία της Λιμνοπούλας με την λιμνοθάλασσα τα ρηχά νερά και τον βαθύ ίσκιο.

Όμως εμείς, αναρριχητές δεν είμαστε... κι όσο κι αν μας εντυπωσίασαν οι ορθοπλαγιές, μας τράβηξαν οι ακροθαλασσιές. Άλλωστε ήταν κι ο υδράργυρος... ο οποίος δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια γι άλλες σκέψεις.

Κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι καταλήξαμε λίγο νοτιότερα στη παραλία της Καβουρότρυπας σ' ένα παραθαλάσσιο μπαράκι να πίνουμε μπύρες και να γευόμαστε φρεσκότατα γαυράκια. Και με το που έδυσε ο ήλιος, ο χειρότερος εφιάλτης τον οποίο είχαμε ολοσχερώς ξεχάσει έγινε πραγματικότητα! Λες και κάποιος έδωσε το σύνθημα της επίθεσης εκατοντάδες κουνούπια βρέθηκαν να περιτριγυρίζουν πεινασμένα τα πόδια μας. Ήμασταν όμως προετοιμασμένοι και με τη βοήθεια του χημικού μας οπλοστασίου βγήκαμε σώοι κι αβλαβείς, αν και με ελαφρώς κεκαμένο το ηθικό.

Την επόμενη μέρα, αφήσαμε πίσω μας το Μεσολόγγι και τη λιμνοθάλασσά του, τα οποία άλλωστε αποτελούν από μόνα τους ανεξάρτητο προορισμό και τραβήξαμε προς Αιτωλικό. Με το που βρεθήκαμε δίπλα στο νερό ο δεύτερος φόβος μας, η βρώμα, μας έπιασε από τα μούτρα κι ειλικρινά ... και μετά συγχωρήσεως, ίσως να ήταν η πρώτη φορά που είδαμε τόσο πολλές ανθρώπινες κουράδες να ταλαντεύονται νωχελικά στην επιφάνεια του νερού παραδομένες στις θωπείες του ήλιου! Αποφασίσαμε να παραβλέψουμε το γεγονός και να συνεχίσουμε τον δρόμο μας προς την παραλία Λούρου. Και πράξαμε άριστα. (Προς αποφυγή παρεξήγησης να διευκρινίσουμε εδώ πως παρά το όνομά της η παραλία δεν έχει καμιά σχέση με τον ποταμό Λούρο).

Οδηγώντας με χαμηλή ταχύτητα στα στενά δαιδαλώδη χωμάτινα δρομάκια που διακλαδίζονται στον υγροβιότοπο, μείναμε εκστασιασμένοι από την απεραντοσύνη, τη γαλήνη και κυρίως από τον μοναδικό χαρακτήρα του τοπίου. Μια απέραντη ισάδα, όσο παίρνει το μάτι προς κάθε κατεύθυνση, με μόνο όριο τα βουνά που αχνοφαίνονταν γαλάζια από το αδυσώπητο ήλιο του μεσημεριού, στο βάθος του ορίζοντα.

Αισθανόμασταν σαν να βρισκόμαστε σε κάποιο απροσδιόριστο τόπο και χρόνο ή κάποια ξένη χώρα (Louisiana Swamps ίσως). Τα χαμηλά υδρόβια φυτά, λες σχημάτιζαν κομμάτια στεριάς ανάμεσα στα νερά που λαμπύριζαν στον ήλιο και τα νερά έπαιζαν λες κρυφτό με τα άλλοτε πράσινα, άλλοτε χρυσαφιά κι άλλοτε κατακόκκινα φυλλαράκια των φυτών. Το νερό στους υδάτινους σχηματισμούς αλλού είναι γλυκό, αλλού υφάλμυρο κι αλλού θαλασσινό -ανάλογα με τη σύσταση του εδάφους και την επικοινωνία ή όχι με τη θάλασσα- γεγονός που προσφέρει μεγάλη ποικιλία σε ψάρια και φυτά.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς που το νερό είναι γλυκό και που όχι, από τα ζώα που με τα πόδια τους βουτηγμένα στη λάσπη, πίνουν λαίμαργα νεράκι και μασουλάνε τρυφερές κορφούλες όπου κι αν τις βρουν. Εξαιρετικά αδύνατες, σχεδόν κοκκαλιάρες αγελάδες, ελεύθερα, περήφανα άλογα (είναι άλλωστε ονομαστά τα ελεύθερα άλογα του Αχελώου) και ζωηρότατα γουρούνια κάθε χρώματος και κάθε μεγέθους πίνουν και τρώνε ανενόχλητα απολαμβάνοντας ένα οικοσύστημα που δεν μοιάζει να υποφέρει από την ανθρώπινη παρουσία αφού δεν έχει να προσφέρει τίποτα οικονομικά σημαντικό εκτός από τα λιγοστά του προϊόντα και φυσικά δε προσφέρεται για τουριστική εκμετάλλευση. Στις ποτιστικές περιοχές που είναι μακριά από τις λιμνοθάλασσες καλλιεργούνται κυρίως διάφορα σιτηρά και καλαμπόκια, εσπεριδοειδή κι ακτινίδια.

Και στην «εσχατιά» της Αιτωλοακαρνανίας, νότια, κρυμμένη πίσω από τις προσχώσεις, τις λιμνοθάλασσες και τα χωράφια η εκπληκτική παραλία του «Λούρου» παραμένει σχεδόν παρθένα για όσους καταφέρουν να νικήσουν τις προκαταλήψεις που άλλωστε είχαμε κι εμείς. Η παραλία, χωρισμένη από την θάλασσα σε δυο μέρη που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους προσφέρει τα πάντα για όλα τα γούστα. Στο ανατολικό κομμάτι μπαράκια και ταβερνάκια σχεδόν αρμονικά μοιρασμένα σε μια αχανή αμμουδιά. Και στο δυτικό, το οποίο και προτιμήσαμε, απόλυτη ερημιά και φυσικό περιβάλλον.

Το δυτικότερο τμήμα χωρίζεται από το ανατολικό από μια αμμο-λουρίδα μήκους περίπου 3 χλμ. που διακόπτεται σε καναδυό σημεία από «μπούκες» επικοινωνίας της λίμνης με την θάλασσα. Μια εξαιρετική ιδέα είναι η πεζή διάσχισή της απ' άκρη σ' άκρη με την προϋπόθεση να υπάρχει αυτοκίνητο που θα σας παραλάβει από την άλλη πλευρά.

Στο τέλος του δρόμου, δεξιά από τις αλιευτικές εγκαταστάσεις ανακαλύψαμε το «πόρτο Κουφό» μια ρηχή λιμνοθάλασσα στην οποία έχυνε πολύ παλαιότερα τα νερά του ο Αχελώος και που γι' αυτό ονομάζεται Παλιοπόταμος. Εκεί το τοπίο αποκτά ιδιαίτερο χαρακτήρα που οφείλεται στην παρουσία των λόφων Σκουπάς, Κουτσιλάρης και της νησίδας Οξιά.

Στο μαγαζάκι – καλυβάκι του «καπετάνιου» (τσαρδί του Φώτη) παραγγείλαμε μια μπύρα κι μας έφερε πέντε μέσα σε έναν μεταλλικό κουβά γεμάτο πάγο. «Πιείτε όσες θέλετε και τα βρίσκουμε μετά» μας είπε, έφερε μεζέ, κέρασε σπιτικό τσίπουρο, κέρασε «υποβρύχιο» (τι άλλο γλυκό να έχει άλλωστε στη παράγκα με τη γεννήτρια) δοκιμάσαμε τοπικά φρέσκα ψάρια με ονόματα που δεν είναι εύκολο να θυμάται κανείς μετά τις μπύρες και μείναμε μέχρι που έδυσε ο ήλιος.

Το περίεργο ήταν ότι εδώ, αν και βρισκόμασταν σ' απόσταση αναπνοής από τη λιμνοθάλασσα τα κουνούπια δεν μας ενόχλησαν. Μετά ανακαλύψαμε ότι στο σημείο εκείνο το νερό της λιμνοθάλασσας ήταν αλμυρό η δε θαλάσσια αύρα έντονη, δροσερή και λυτρωτική.

Τώρα, αν θέλετε να βρείτε αυτό το μέρος θα πρέπει να έχετε μελετήσει καλά το χάρτη κι ακόμα καλύτερα, να έχετε μαζί σας GPS. Αυτό που κάνει τις εκβολές τόσο όμορφες και τόσο ιδιαίτερες είναι τα δεκάδες, μπορεί κι εκατοντάδες δρομάκια που μοιάζουν σαν να έρπουν στην επιφάνεια του νερού. Με ένα τοπίο χωρίς σημεία αναφοράς και τη γραμμή του ορίζοντα να θαμπίζει στη ζέστη και την υγρασία η πλοήγηση κι ο προσανατολισμός γίνονται ένα ακόμα ενδιαφέρον παιχνίδι!

Την τελευταία ημέρα του οδοιπορικού μας επισκεφτήκαμε τις σημερινές εκβολές του Αχελώου που είναι ένα ποτάμι με πολύ ακόμα νερό (μέχρι να εκτραπεί προς τη Θεσσαλία) και τις αμμώδεις παραλίες με τα αβαθή νερά.

Για να αντιληφθεί κάποιος την πραγματική περιβαλλοντική αξία αυτού του πανέμορφου μέρους της Ελλάδας θα πρέπει να τονίσουμε ότι αποτελεί προστατευόμενο τόπο από την συνθήκη Ramsar κι εντάσσεται σε αυτή με τον κωδικό GR2310001.

Μπορείτε να βρείτε αναλυτικές πληροφορίες εδώ, πολύ ενδιαφέρουσες περιγραφές εδώ και περισσότερες φωτογραφίες εδώ.