Η δραστηριότητά μας / Εξορμήσεις

Το Σάββατο ανηφορίζαμε τις πρώτες χωμάτινες φουρκέτες στα Γεράνεια από την πλευρά του Κορινθιακού και νόμιζες ότι μάλλον χάθηκες στη διαδρομή για θαλασσινό μπανάκι. Όταν πατήσαμε τον αυχένα στο σημείο που ξεκινά ο δρόμος για την κορφή και αντικρίσαμε και τον Σαρωνικό, ωπ είπαμε, εδώ παίρνουμε ανάσες, εικόνες και γεύσεις.

Με προορισμό τα Πίσια καταλήξαμε στη ταβέρνα ο “Πλάτανος”. Η συνέχεια είχε Λουτράκι για κατάλυση στο “Πευκάκι”. Το ξενοδοχείο ήταν αδιάφορο για να μην πούμε κακό! Αλλά από το εξαιρετικό και πολυτελέστατο restaurant-cafe-bar μπροστά στο κύμα, αγνάντευες όλο το κόλπο του Λουτρακίου.

Ξεκινάμε για δεύτερη μέρα. Από το ύψωμα, «Κλίσκας» αγναντέψαμε τη λίμνη, το Ηραίο, τον Κορινθιακό κι όλο το ανάγλυφο της περιοχής. Ακολούθησε επίσκεψη στο αρχαιολογικό χώρο στο Ηραίο, τη δεξαμενή με τις αψίδες, τα δάπεδα των λατρευτικών χώρων και τον φάρο. Η θέση, η θλίψη των χρωμάτων και το αγνάντι μοναδικά. Στη συνέχεια σα πραγματικοί φυσιολάτρες απαρνηθήκαμε τις ταβέρνες και προτιμήσαμε ένα «μπαλκόνι» στα βράχια 20 μέτρα πάνω απ΄ το νερό για πικ νικ. Αν δεν σήκωνε ένα αγιάζι δροσερό,  ακόμα εκεί θα ήμασταν.

Το βράδυ μπανάκι ιαματικό, τσάρκα στο πεζόδρομο. Οι πρώτες ψιχάλες μας βρήκαν ανεβαίνοντας για το “Πευκάκι”.

Το πρωί η θερμοκρασία στους έπεσε στους 7oC, με ανελέητο αέρα και βροχή. Επιστροφή από Γεράνεια, αλλά από διαφορετική διαδ

ρομή. Ανεβαίνοντας τις στροφές πριν τα Πίσια το θερμόμετρο έδειξε -1oC. Στη Ράχη Κουκουνάρι συναντήσαμε το πρώτο χιόνι. Ομίχλη, σε πολλά σημεία, να την κόβεις με το μαχαίρι. Και να που το εκτυφλωτικό μπλε της πρώτης μέρας έδωσε χώρο στο άσπρο. Η θερμοκρασία στα 700 με 800m, έπεφτε από το μηδέν. Περάσαμε το Σταυρό, τις Κιάφες και τραβήξαμε κατά τη Μπελούση. Στα Πεύκα της Νύφης ξαναβγήκαμε στην άσφαλτο έχοντας κάνει συνολικά από το Σάββατο 70Km χωμάτινης διαδρομής. Ο προορισμός μας πια είναι το Αλεποχώρι και ένα ταβερνάκι για καλαμαράκια και τα τοιαύτα, έχοντας μπροστά μας τα χρώματα και το θυμό της θάλασσας μαζί με τον αέρα και τη βροχή. Αν δεν μας έγδερνε και ο ταβερνιάρης θα ήταν ακόμα καλύτερα!

(Ευχαριστούμε τον Γιώργο Τζανίνη για τη γλαφυρή περιγραφή)